Tadeusz Antoni Falewicz urodził się 25 VI 1892 roku w Wilnie w domu swojej babki ze strony matki – Kamilli z Daszkiewicz – Chaciskich. Był drugim z trzech synów Heleny i Wojciecha Falewiczów. Ich ojciec – Wojciech Falewicz jak i dziad – Karol Falewicz byli aktywnymi działaczami patriotycznymi. Nauki początkowo pobierał w domu, a następnie w Petersburgu. Tam też wstąpił do średniej szkoły handlowej księcia Teniszewa. Była to szkoła wzorowana na angielskich „private school”, z szeroko rozbudowanym systemem samokształcenia. W gimnazjum tym w 1910 roku Tadeusz Falewicz zdał maturę, po której wstąpił na wydział agronomiczny Politechniki Ryskiej. W okresie akademickim działał aktywnie w korporacji studenckiej „Arkonia”, gdzie jednym z jego kolegów był m.in. Władysław Anders. Okres studiów przerwał wybuch I wojny światowej.
W związku z wybuchem I wojny światowej wszyscy trzej bracia wstąpili do Korpusu Paziów w Petersburgu. Po ukończeniu w nim klasy oficerskiej wiosną 1915 roku Tadeusz rozpoczął służbę w armii carskiej w Pułku Ułanów Lejbgwardii im. Rodziny Jego Królewskiej Mości tzw. „Warszawskim”. W trakcie I wojny walczył w nim na froncie nad Stypą, Dniestrem, Beresteczkiem i Marjanówką. Przez pewien czas dowodził również ochotniczo kompanią Jegierskiego Pułku Piechoty Gwardii. Po wybuchu Rewolucji Październikowej zorganizował w samodzielnej brygadzie gwardyjskiej Związek Wojskowych Polaków i został wybrany jego przewodniczącym. Zaś z chwilą powstania I Korpusu Wschodniego gen. Dowbór – Muśnickiego w listopadzie 1917 r., sformował pod Moskwą spośród żołnierzy narodowości polskiej szwadron w liczbie 120 szabel i przeprowadził go pod rozkazy gen. Dowbora. Szwadron rtm. Falewicza stał się 1 szwadronem odtworzonego 3 pułku ułanów i brał z nim udział we wszystkich walkach. Po rozwiązaniu I Korpusu Tadeusz został internowany przez Niemców i przebywał w obozie przy twierdzy kowieńskiej, ale już w lipcu 1918r. stamtąd uciekł i przedostał się do Warszawy, gdzie doczekał odzyskania Niepodległości przez Polskę.
W nocy z 10 na 11 listopada 1918 roku wraz ze starą kadrą oficerską i ochotnikami ponownie odtworzył w Warszawie 3 pułk ułanów „Dzieci Warszawy” i brał udział w rozbrajaniu wojsk niemieckich. Tadeusz Falewicz został dowódcą jednego ze szwadronów pułku. W okresie wyprawy kijowskiej 1919 r. walczył na Podolu. W trakcie walk Tadeusz Falewicz wykazał się niezwykłą odwagą i zdolnościami dowódczymi, wynikiem czego było przyznanie mu 4-krotnie Krzyża Walecznych oraz Srebrnego Krzyża Orderu Virtuti Militari. Przerwę w walkach frontowych Tadeusza Falewicza stanowił okres od XI.1919 do VIII.1920, kiedy to studiował w Wyższej Szkole Kawalerii w Saumur we Francji. W 1922 roku Tadeusz Falewicz odszedł z 3 puł Śląskich do Oficerskiej Szkoły dla Podoficerów w Bydgoszczy na dowódcę klasy kawaleryjskiej. W tym samym roku ożenił się z Zofią z Lubańskich, z którą miał syna Aleksandra ur. w 1924 roku. Również w 1924 roku został awansowany na stopień majora i przeniesiony na stanowisko dowódcy szwadronu zapasowego w 16 puł w Bydgoszczy. Już w 1928 roku przeszedł do 25 puł w Prużanach na stanowisko zastępcy dowódcy. Kolejny awans, tym razem na stopień podpułkownika nastąpił w 1930 roku.
W październiku 1931 roku został dowódcą 9 psk im. Gen. Kazimierza Pułaskiego w Grajewie. Uwieńczeniem wysiłków Tadeusza Falewicza, jako dowódcy pułku był awans na stopień pułkownika w 1936 roku.
Kampanię wrześniową 1939 roku przeszedł nadal dowodząc 9 psk. Prowadził swój pułk od 1 dnia wojny pod Grajewem, aż do jego kapitulacji w dniu 6 października pod Kockiem. Po kapitulacji dostał się do niewoli niemieckiej, którą spędził w oflagu VIIA w Murnau. W obozie razem z pozostałymi przebywającymi tam oficerami i podoficerami pułku spisał bojową historię pułku w kampanii wrześniowej. Po wyzwoleniu obozu w kwietniu 1945 płk Tadeusz Falewicz udał się do Włoch, do II Korpusu WP, gdzie został wcielony do 4 pułku panc. w 1 Dywizji Pancernej PSZ na Zachodzie. W październiku 1945 został przeniesiony do Egiptu na kurs taktyczno – techniczny w Królewskiej Szkole Pancernej.
W sierpniu 1946 r. powrócił do kraju i zamieszkał na stałe w Warszawie. Z dniem 31 VII 1950 rozkazem MON nr 488/50 został przeniesiony w stan spoczynku. Nie zaprzestał jednak swej aktywnej działalności w środowisku żołnierskim i nadal dużo czasu poświęcał swoim podwładnym z 9 psk. Z jego to inicjatywy w roku 1966 została wmurowana w kościele pw. Św. Antoniego na ul. Senatorskiej w Warszawie tablica pamiątkowa poświęcona żołnierzom 9 psk, którzy oddali życie za wolność Ojczyzny w latach 1939-1945. Poza tym również pracował zawodowo. Najpierw w Stołecznej Komunikacji Samochodowej, a następnie w przedsiębiorstwie budowlanym „Beton – Stal”.
Zmarł w Warszawie po długiej chorobie 1 IV 1971. Pochowany został na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach.
+ Płk Tadeusz Falewicz był człowiekiem niezwykle utalentowanym, znał pięć języków: francuski, niemiecki, rosyjski, angielski i litewski oraz grał na skrzypcach.Jego szczególną pasją, którą z zamiłowaniem uprawiał, był sport konny. Brał udział w wielu zawodach i miał na swym koncie ponad 200 wygranych gonitw. W 1936 roku był kierownikiem polskiej ekipy na zawody w Rzymie i Nicei. Jego zamiłowanie do sportu konnego zostało docenione przez Polski Związek Jeździecki, który przyznał mu w 1936r. Wielką Złotą Odznakę Jeździecką.
Wykorzystane materiały:
* Materiały z CAW, akta personalne nr 952 i 3299, akta VM 22/1549;
* Posłowie i przypisy syna rtm. Andrzeja Falewicza do relacji ojca – Rok 1939 – spisanej w oflagu VIIA Murnau w 1940 roku;
* „Polska Zbrojna” z 7.I.1993, Warszawa;
* „Przegląd Kawalerii i Broni Pancernej” T.IX, nr 65/1972, Londyn;
* Rozkaz dzienny 25 puł. Nr 234 z 24 X 1931r.
* Rozkazy dzienne 9 psk za lata 1931-1938;
* „Wrocławski Tygodnik Katolików” Nr 29 z 18.VII.1971, Wrocław.