Franciszek Kaczkowski urodził się 3 XII 1877 roku w Chobułkowej w powiecie Włodzimierskim na Wołyniu, jako syn Henryka i Zygmunty z domu Raciborskiej. Jego ojciec – lekarz był powstańcem styczniowym, a następnie w latach 1863-1865 więźniem carskim, dlatego też przekazał synowi podstawowe patriotyczne wychowanie.
W latach 1891-1897 Franciszek Kaczkowski uczęszczał do prywatnego gimnazjum, a następnie zdał egzamin I kategorii przy Szkole Wojskowej w Elizawetgrodzie.
W lipcu 1897 roku wstąpił jako ochotnik do 21 pułku dragonów Białoruskich w armii carskiej. W jego szeregach brał udział w walkach na froncie rosyjsko-japońskim. Po powrocie z frontu w 1905 roku objął stanowisko dowódcy szkoły konnych pionierów przy 7 pułku huzarów Białoruskich. W roku 1911 już w stopniu podrotmistrza zostaje słuchaczem Wyższej Oficerskiej Szkoły Jazdy w Piotrogrodzie i Cesarskiego Instytutu Archeologii w tym samym mieście. Z końcem 1913 roku wraca do 7 pułku huzarów.
W związku z wybuchem I wojny światowej podrotmistrz Franciszek Kaczkowski obejmuje w lipcu 1914 roku dowództwo szwadronu w 7 pułku huzarów i walczy z nim na froncie austriackim. W maju 1915 roku zostaje ranny odłamkiem granatu i trafia do szpitala. Jego wzorowa służba premiuje szeregiem odznaczeń i awansów: w 1915 roku na rotmistrza, rok później za atak konny dnia 10 VI 1916 na podpułkownika, a w kolejnym roku 1917 na pułkownika. Z początkiem lutego 1918 roku został zwolniony z wojska w związku z demobilizacją.
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości wstępuje w marcu 1919 roku do Wojska Polskiego i zostaje przydzielony do Szkoły Jazdy w Warszawie na stanowisko instruktora i dowódcy szkoły. Następnie pracuje w Departamencie VIII MSWojsk. oraz na stanowisku inspektora, oficera sztabowego jazdy przy DOGen. Grodno. Po wybuchu wojny polsko-sowieckiej 1920 roku zostaje skierowany na front jako zastępca dowódcy 13 puł Wileńskich. W okresie od X 1920 do VI 1921 roku pełnił również funkcję dowódcy 23 puł Grodzieńskich. Z oboma tymi pułkami prowadzi działania na froncie litewskim. Wsławił się między innymi rajdem na tyły wojsk litewskich pod Kiejdanami w listopadzie 1920 roku, za który to otrzymał następnie Krzyż Zasługi Litwy Środkowej i Krzyż Walecznych nadany przez Dowództwo Wojsk Polskich Litwy Środkowej.
W dniu 25 XI 1921 roku został mianowany dowódcą nowo powstałego 9 pułku strzelców konnych. Trudne zadanie organizacji nowego pułku pierwotnie w garnizonie we Włodawie, a następnie w Grajewie i Osowcu podjął z wrodzoną sobie żarliwością i zaangażowaniem. Pozostawał na tym stanowisku, aż do końca stycznia 1928 roku, gdy został przeniesiony w stan spoczynku.
Franciszek Kaczkowski był ożeniony z Kazimierą Marczyńską, z którą jednak nie posiadał dzieci. Dalsze losy płk. Kaczkowskiego po przeniesieniu w stan spoczynku nie są dokładnie znane. Wiadomo jedynie, że nie brał udziału w kampanii wrześniowej i II wojnie światowej. Zaś po II wojnie światowej jako emeryt pracował najpierw w bibliotece Sejmu RP, a następnie jako starszy rejestrator w Kasie Cywilnej Prezydenta RP.
Płk Franciszek Kaczkowski był człowiekiem wykształconym, znającym kilka języków: francuski, angielski, rosyjski i polski. Jego szczególnym zamiłowaniem były sporty hipiczne. Jako dowódca 9 psk płk Kaczkowski wykazał również wielkie zdolności organizacyjne i kierownicze, jak również troskę o dobro swoich podwładnych.
Wykorzystane materiały:
1. CAW, teczka personalna nr 11451;
2. Rozkaz dzienny 9 psk Nr 14 z 31.01.1928r.;